Ura e Goricës

Ura e Goricës, e cila ndodhet në qytetin e Beratit, Shqipëri, është një monument i rëndësishëm kulturor dhe një prej urave më të vjetra në vend. Ndërtimi i saj daton që në shekullin XVIII dhe ka patur një histori të pasur të rindërtimit dhe kujdesit.

Ura e Goricës fillimisht është ndërtuar prej druri, por në vitin 1780, në periudhën e Ahmet Kurt Pashës, u ribë me gurë. Ky veprim ka shtuar stabilitetin dhe rezistencën e urës, duke e bërë atë një strukturë më të qëndrueshme. Dokumentacioni arkivor tregon se ura pati një rindërtim të përgjithshëm në vitet 1920-1930, duke e bërë atë një ndërtimë me karakteristikat e sotme.

Ura ka një gjatësi prej 129.3 metra dhe një gjerësi prej 5.3 metra. Përbehet nga 7 harqe të ndara me hapësira që lëvizin nga 9 deri në 16.7 metra. Ky dizajn i harqeve i jep urës një pamje të veçantë dhe e dallon nga urat e tjera. Ura e Goricës ka një funksion praktik, duke lidhur lagjen Goricë me pjesët e tjera të qytetit të Beratit dhe rrugën e Këlcyrës.

Është e rëndësishme theksuar se ura është e lartë deri në 10 metra mbi shtratin e lumit Osum. Kjo karakteristikë tregon mjeshtërinë e ndërtuesve të saj dhe përshtatjen e tyre me mjedisin natyror.

Në vitin 1927, pjesa e ndërtimit të urës ju besua një ndërtuesi të ri nga Italia. Megjithatë, për shkak të mungesës së eksperiencës, ai nuk vazhdoi më tej pas përfundimit të një këmbe të urës. Në ndihmë të tij erdhi mjeshtri oparak Hamza Molla nga fshati Gjonbabas (Korçë), i cili bashkë me kryemjeshtrin Mahmut Belul Lekasi dhe ekipin e tij nga Opari, përfundoi ndërtimin e urës brenda vitit 1927.

Ura turke e Goricës, me historinë dhe karakteristikat e saj unike, shpallet jo vetëm si një pjesë e trashëgimisë arkitektonike, por edhe si një simbol i mjeshtërisë së ndërtimit.