Kisha e Shën Luçisë, Durrës

Kisha e Shën Luçisë në Durrës është një perlë arkitektonike e shekullit të 19-të dhe një qendër shpirtërore e rëndësishme për komunitetin katolik në qytetin e Durrësit. Ndërtimi i saj fillon në vitet 1858 dhe përfundon në vitin 1868, duke e bërë kështu kishën më të vjetër katolike në qytet. Emri i kishës, "Shën Luçia", ndoshta vjen nga shenjtorja Luçia e Sirakuzës, e cila është shenjtja mbrojtëse.
Brenda mureve të kishës ndodhet një thesar i madh kulturor dhe historik. Në varrezat e kishës, gjenden eshtrat e disa figurave të rëndësishme të katolicizmit shqiptar, duke përfshirë imzot Pjetër Gjurën dhe Nikoll Kaçorrin, si dhe  Vinçens Prennushin dhe Jul Bonatin. Gjithashtu, në kishë kanë shërbyer shumë personalitete të rëndësishme të kishës katolike shqiptare në shekullin e 20-të, duke filluar nga Nikoll Kaçorri, Jul Bonati, Françesko Melkiori, Pjetër Gjura, Vinçens Prennushi, Anton Zogaj, Gjergj Meta, dhe shumë të tjerë.
Statusi i "në mbrojtje paraprake" dhe propozimi për shpallje monument kulture dëshmojnë rëndësinë historike dhe arkitekturore të kësaj kishe. Instituti i Monumenteve të Kulturës është përfshirë në mbrojtjen dhe promovimin e trashëgimisë kulturore të kishës së Shën Luçisë, duke e bërë atë të mbrojtur dhe të respektuar për brezat e ardhshëm.
Në rolin e famullitarit të kishës aktualisht është dom Marjam Lumçi, i cili udhëheq dhe shërben komunitetin e besimtarëve në këtë qendër të adhurimit.
Historia e shenjtorjes Luçia e Sirakuzës, nga e cila marrim emrin e kishës, është një histori e fuqishme e devotshmërisë dhe vendosmërisë në besimin e krishterë. Jetë dhe vdekje e saj janë frymëzim për besimtarët katolikë dhe të krishterë në përgjithësi, dhe ndikimi i saj në kulturën dhe traditën e kishës është i ndjeshëm.
Kjo kishë e rëndësishme e shekullit të 19-të në Durrës përfaqëson jo vetëm një qendër të adhurimit, por edhe një mënyrë për të lidhur trashëgiminë historike dhe kulturore të qytetit.